سخته

نه

دردناکه

خیلی دردناکه

بعد یک عمر بفهمی چیزی را که فکر میکردی مال توئه، مال تو نیست در واقع برای کس دیگری ست

تو فقط خیال میکردی که از آنِ توئه

نمیدونم میفهمی ؟!

عاشق که میشوی

دنیا برات یه رنگ دیگه میشود

پر از رنگ های قشنگ و زیبا

اما این دنیای رنگی محدوده

بعد از چند صباحی

کم رنگ میشود

اما باز تو داغی

انقدر داغ

که عشقت را از آنِ خودت میدانی

و حتی به این فکر نمیکنی

که شاید این عشق سهم دیگری ست

روزها و ماهها میگذرند

یک روز وسط خیابان

میفهمی

این عشق، عشق تو نبوده

عشق دیگری بوده

تمام آن دوست دارم ها

همش بازی بوده

یه بازی مسخره

عشق نازنینت داشته تمرین تئاتر میکرده

توم عروسکش بودی

داشته تمرین عشق میکرده

حالا یک خیابان است و ماشین های که پشت سر هم میرن و میان و بوق پشت بوق

و تویی که وسط این ماشین ها گیر افتادی

واقعا دنیای مسخره ایه

حالا تو هی بگو نه ...

زندگی برایم همیشه مثل یک بازی بود ..

بازی های دوران کودکی که اگر هم جر زنی میکردیم آخرش با خنده و شوخی تمام می شد ..

بی سناریو و کارگردان هم خودم .. در کودکی

بزرگتر که شدم فهمیدم

سناریوی زندگیم  قبل از تولدم نوشته شده و کارگردانش هم کارگردان قهاری هست

یه سناریو تلخ که دنیای از غم و غصه را به دوش می کشد

و من همچون عروسک خیمه شب بازی به این سو و آن سو کشیده میشوم

بدون اراده با حرکت های از پیش تعیین شده

کاش کارگردان کات بگوید

و تمام شود این داستان

می گویند زنها موجودات پیچیده ای هستند و فهمیدنشان سخت

ولی من برخلاف این نظریه رو میگویم و باور دارم

زنها همیشه به دنبال آرامش و عشق بوده اند و هستند

و این موجودات پیچیده و غیرقابل فهم مردانند

که هر روز بازی جدیدی و هر روز اخلاق جدید

شاید هم پیچیده نیستند ، فقط سردرگم هستند

و این سر در گمی و ندانستن اینکه به دنبال چه هستند

اینگونه آنها را پیچیده میکند

لذا بر این باور و عقیده هستم که مردان بوی از سادگی و یکرنگی نبرده اند

آنها زندگی را در حقه و فریب می دانند و بس

و این خصلت در ذات آنها هست و از اوان کودکی همراهشونه

گرچه خودشان بر این رأی نیستند

و این خصلت خود را مردانگی نام نهاده اند

و در اینجا مقصر اصلی ما زنها هستیم

که همیشه سکوت کرده ایم

کاش از روز نخست یاد می گرفتیم

که گاهی نیاز است که اعتراض کنیم

به چیزی که نیست و آنها وانمود میکنند

.....

گاهی دلت میخواد که یه گوشه دنجی رو پیدا کنی و بشینی زار زار گریه کنی

نه از این گریه های که هر روزه شاهدی، نه ...

از اون گریه های که دل همه با شنیدنش آشوب بشه

حتی دل خدات ... 

انقده زار بزنی که از حال بری

 خداتو ببینی

که اومده دست میکشه رو سرت و میگه ببخش بنده من

ببخش اگه دنیا رو برات انقدر تنگ ساختم

نه از آن جهت که آزارت بدهم .. نه بنده خوب من

بلکه از آن جهت که دوستت دارم

میخواهم میزان صبرت را بیازماییم

میخواهم به فرشتگانم بگویم که چه بنده های نابی دارم

که در سخت ترین شرایط هم

باز امید دارند

پس بلند شو بنده ی خوب من

ناامیدی را از دلت بتکان

امید داشته باش

که همه چیز درست خواهد شد

تو فقط بخند بنده ی خوب من